Onlangs is de nieuwe A4 door Midden-Delfland geopend voor het verkeer. Na 62 jaar discussie rijden er nu toch echt auto’s over het 7 kilometer lange traject tussen Delft en Schiedam/Vlaardingen.
OGP is niet per se blij met de komst van de weg. Onze partij is altijd kritisch geweest over het effect van de weg op de flora en fauna in ons veenweidegebied en de leefbaarheid in onze dorpen. Maar, we zeiden wel: als de weg er écht moet komen, laten we dan kijken wat de beste manier is om de weg te realiseren. Wij stonden niet alleen in dat standpunt. Heel veel inwoners en organisaties hebben zich ingespannen voor een goede ruimtelijke inpassing van dit veelbesproken stuk snelweg. Om het landschap niet te veel aan te tasten, werd de weg verdiept aangelegd. Wat ons betreft een duidelijke en noodzakelijke verbetering ten opzichte van de oorspronkelijke plannen.
De belangrijkste horden leken daarmee genomen. Helaas is bij de aanleg van de weg te weinig rekening gehouden met het grondwater. Vanuit het omliggende gebied sijpelt veel meer grondwater door de zijwanden van de weg en de bodem van de tunnel dan van tevoren was berekend. Dit water moet worden weggepompt. Gebeurt dat niet, dan komt de nieuwe snelweg onder water te staan. Het is echter geen goede oplossing om het water simpelweg weg te pompen. Dat zou bodemdaling in onze polders tot gevolg hebben, waardoor bijvoorbeeld verzakkingen van boerderijen kunnen optreden. Bovendien kan bodemdaling leiden tot verzilting van onze polders. Dat laatste zou zeer schadelijke gevolgen hebben voor de natuur in ons gebied.
Wij maken ons grote zorgen over deze mogelijke neveneffecten van dit grondwaterprobleem. OGP-wethouder Govert van Oord heeft zich in gesprekken met Rijkswaterstaat en het Hoogheemraadschap dan ook hard gemaakt voor een goede, blijvende oplossing. Rijkswaterstaat koos echter voor een methode van retourbemaling. Hierbij wordt het meeste water in de toekomst geïnjecteerd in de ondergrond, naar 30 meter diepte. Het nieuw aan te leggen injectiesysteem moet halverwege 2016 gereed zijn. Uit gemeentelijk onderzoek blijkt dat dit theoretisch een oplossing kan bieden om ongewenste effecten tegen te gaan. Uit monitoring moet blijken of deze methode in de praktijk ook voldoet.
OGP blijft kritisch over de grondwaterproblemen en de gekozen oplossing. Wij vinden het van groot belang dat het monitoringsplan compleet inzicht biedt in de effecten van de oplossing waarvoor Rijkwaterstaat heeft gekozen. Daarnaast vinden wij dat Rijkswaterstaat verantwoordelijk zou moeten blijven voor negatieve effecten op het veenweidelandschap en de gebouwen in het gebied. Ook blijven wij de mogelijke toename van het sluipverkeer door onze gemeente na openstelling van de weg nauwlettend in de gaten houden.
Zoals gezegd is de ruimtelijke inpassing van de weg die nu geopend is een heel stuk beter dan als deze 40 jaar geleden op een dijklichaam was aangelegd, zoals oorspronkelijk de bedoeling was. Een terugblik.
Al sinds de jaren vijftig zijn er plannen voor gemaakt voor een snelweg tussen Delft en Rotterdam/Schiedam. In 1972 werd gestart met aanleg van een zandlichaam. Er volgde veel protest tegen de aantasting van vlakke landschap, nog verder versterkt door het benodigde vijftien meter hoge geluidsscherm. De protesten werden sterker door het aanwijzen van Midden-Delfland als rijksbuffergebied tussen Rotterdam/Schiedam en Delft. De reconstructiewet Midden-Delfland volgde om de agrarische sector te versterken en recreatie mogelijk te maken. In 1976 werd de aanleg dan, naar we nu weten, dan ook voorlopig gestopt. In de jaren daarop bleef handhaafde de minister van Verkeer en Waterstaat de verbinding in toekomstvisies.
Eind jaren negentig was het de Provincie die opnieuw initiatief nam de weg aan te leggen. De reden was dat het verkeer op de parallelverbinding A13 continue vastliep. Gedeputeerde Marnix Norder (PvdA) wilde de weg graag, maar wel met als uitgangspunt van een weg die je niet rook, zag of hoorde. Deze bekende dat de weg niet op een dijklichaam of maaiveld aangelegd zou kunnen worden zoals eerder de bedoeling was. Norder formeerde een stuurgroep met vertegenwoordigers van de provincie, stadsregio, gemeentes en Rijkswaterstaat. In 2001 volgde de publicatie van de notitie ‘Kansen benutten. Impasses doorbreken’ met de eisen (geluids- en lichthinder, luchtkwaliteit, veiligheid, zichtbaarheid) die aan weg werden gesteld. Daarbij wilde de stuurgroep de recreatieve mogelijkheden en ecologische verbindingen verbeteren en het agrarisch landschap te behouden. Bij de uitwerking van de plannen tussen 2001 en 2006 was er samenwerking met vele organisaties als WLTO, Natuurmonumenten en de ANWB. In 2010 is besloten de weg aan te leggen volgens de ideeën van de stuurgroep. Dat wil zeggen: een verdiepte ligging en een twee kilometer lange tunnel bij Schiedam. Precies de verbinding dus, zoals we daar vandaag overheen kunnen rijden.
