Er is geen nieuws meer. Slechts één angst bepaalt
rubrieken en gesprekken en gedachten.
We kunnen weinig anders doen dan wachten
tot ergens iets in statistieken daalt.
Ilja Leonard Pfeijffer
André Buitelaar werkt bij Unilever in Rotterdam en woont samen met zijn vriendin in een mooi huis in Maasland. Hij is al zes jaar actief bij OGP en sinds twee jaar zit hij in de gemeenteraad.
Foto: OGP
André: We zijn allemaal gezond en met allemaal bedoel ik ook mijn ouders en schoonouders. Ik werk thuis, want Unilever verbiedt ons naar Rotterdam te komen, tenzij het absoluut noodzakelijk is. Een paar weken geleden is het zakelijk reizen al verboden en dat leek toen een voorbarige maatregel, maar nu blijkt dat dat heel verstandig is geweest. Ik werk dus thuis. Om half acht start ik, tussen de middag ga ik even naar buiten en vanuit mijn huis kan ik dan zo de polder in of langs de Vliet wandelen. Echt heel mooi. Dan ga ik weer door en om ongeveer half vijf stop ik. Ik vergader zo’n drie keer per dag via Teams. Je mist wel het contact met collega’s, dat even samen koffie drinken, ook al doen we dat nu digitaal. Maar dat is echt anders dan om een tafel zitten en kletsen. De boodschappen doe ik één keer per week. Nu ook voor m’n schoonouders. Dus ik mis mijn broodje halen tussen de middag, dat zijn nu boterhammen uit de vriezer.
Ik probeer me aan alle regels te houden. Vandaag, 28 maart, zou ik met vrienden naar een concert van Roosbeef gaan. Dat gaat natuurlijk niet door en ik merk dat ik het meest last heb van alle leuke dingen die afgelast worden. Wat ik wel veel meer waardeer dan daarvoor, is ons huis en onze tuin. Het is zo fijn dat we de ruimte hebben en ieder op een eigen kamer kunnen werken.
Bang ben ik niet, maar wel bezorgd. Hoe lang gaat dit duren, wat zijn de economische effecten? Kunnen we nog op vakantie in juni of zijn dat dingen die voorlopig niet mogelijk zijn?
Vervelen doe ik me niet: we kijken Netflix, we koken uitgebreider en we lezen de kranten een stuk beter dan daarvoor. Problemen van een paar weken geleden lijken opeens een soort rimpels, die met gemak glad gestreken kunnen worden. Alles is zo relatief, dat merk ik nu heel goed.
Ria Heutink
